Fiorenza Calogero (I)

Categorie : internationaal

Genre : italiaans internationaal

Demo Materiaal: x

Fiorenza Calogero (Castellammare di Stabia, 07 juli 1978) is een Italiaanse actrice en zangeres.

De sopraan Fiorenza Calogero werd 7 juli 1978 geboren in Castellamare di Stabia, een kleine stad niet ver van Napels.
Bij Napels denken we aan Opera Buffa, Enrico Caruso, een van de belangrijkste zangers van de laatste 200 jaar, en aan de prachtige muziek die de stad heeft voortgebracht, de muziek die Fiorenza heeft gevormd.
Als kind luisterde ze vaak naar opera en Napolitaanse liederen.
Op haar 13e begon ze met zingen en acteren en op 17e jarige leeftijd werd ze verkozen tot de jongste Napolitaanse zangeres.
Dit was het gevolg van haar ontmoeting met maestro Roberto de Simone, regisseur, dirigent en componist van populaire Italiaanse muziek.
De Simone is buiten Italië vooral bekend als operaregisseur, in zijn vaderland zelf is hij beroemd vanwege zijn bewerkingen van de traditionele muziek van Zuid-Italië.
Fiorenza werkte mee aan stukken van het door De Simone gedirigeerde muziek- en theatergezelschap Media Aetas in ‘La Gatta Cenerentola’ (1998) en zong in door De Simone geregisseerde opera’s zoals ‘Opera Buffa del Giovedi Santo’ en ‘Li turchi viaggiano’.

Tot een aantal jaren terug heeft Fiorenza altijd in het Napolitaans gezongen.
Niet alleen haar ontmoetingen met De Simone en Villani, de oprichter van Media Aetas, zijn belangrijk voor haar geweest , maar ook die met pianist, dirigent en producer Valerio Calisse.
Calisse werkte met Pavarotti, Bocelli, Safina, Placido Domingo en Vittorio Grigolo.
Nadat ze elkaar voor de 1e keer hadden ontmoet, werden ze goede vrienden.
‘We begrepen elkaar heel goed op muzikaal gebied en merkten dat onze smaak overeenkwam,’ zegt Fiorenza.
In 2002 werd ze tot de beste zangeres gekozen tijdens het ‘Hit festival di Saint Vincent’, een belangrijk festival in dit ski- oord in Noord- Italië.
Ze won met het klassieke Napolitaanse lied ‘Indifferentemente’.
Fiorenza had tot dan toe altijd meegewerkt aan projecten van andere artiesten maar werd na dit succes gesterkt in haar overtuiging om als soliste verder te gaan.
De tijd was rijp om haar eigen shows te produceren waarin ze zelf centraal zou staan.
In 2003 won ze de prestigieuze prijs: Naples in the World.
Ze werd gekozen tot de beste Napolitaanse zangeres van de wereld.

Voor Fiorenza is haar podiumpresentatie heel belangrijk.
Een van haar inspiratiebronnen is de Portugese fadozangeres Mariza.
‘Ik hou van de manier waarop Mariza zich presenteert op ’t podium en van haar gepassioneerde manier van zingen,’ zegt Fiorenza.
Een andere inspiratiebron is Maria Callas.
‘Ik hou van haar stijl, haar eenvoud. Zij is de belangrijkste diva in de muziekwereld.’
Op dit moment geeft ze concerten in Italië met oude Napolitaanse muziek, gebaseerd op teksten uit de 15e en 16e eeuw.
En ze speelt met de acteur John Turturro in haar eerste film: ‘Soul of Naples’.
Daarin wordt de muziek van Napels belicht op dezelfde manier als dit in de film over de Buena Vista Social Club met de muziek van Cuba gebeurt.

Samen met Valerio Calisse en gitarist Daniele Bonaviri begon ze te werken aan een album waarvoor Calisse de meeste nummers schreef.
Maar Fiorenza wilde haar Napolitaanse roots niet vergeten en nam ook twee Napolitaanse liederen op die ze haar hele leven al gezongen had : ‘Din’te Penziere’ en ‘O ‘surdato ‘nnumerato’.
Dit album kan gezien worden als een pop-opera.
Fiorenza zingt met haar natuurlijke stem maar tevens is haar opera- techniek goed hoorbaar.
Voor Fiorenza is ’t van belang uniek te zijn in haar muziek.
Door de bijzondere combinatie van deze uiteenlopende muziekstijlen heeft Fiorenza haar unieke eigen stijl gecreëerd.
Zo zingt ze in ‘Arabe Fenice’ over de vrijheid in de liefde; dat nadat een liefde is beëindigd, altijd een nieuwe wordt geboren.
‘Arabe Fenice’ is de naam van een vogel en die staat symbool voor de vrijheid.
Fiorenza nam ook een song op van de populaire Italiaanse zanger Eros Ramazotti: ‘Adesso Tu’.
Hierin brengt ze een eerbetoon aan deze zanger die sterk bijdroeg aan het populariseren van de Italiaanse (pop)muziek in de rest van de wereld.
In ‘Stringimi’ belicht ze de liefde van haar tragische kant.
De tekst handelt over verraad, over een vrouw die niet van haar man houdt.
‘Din’te Penziere’ is een Napolitaans lied over een verloren liefde en over herinneringen aan verloren liefdes. In ‘Vivo’ zingt ze een prachtig duet met tenor Vittorio Grigolo die in 2000 op 23-jarige leeftijd debuteerde in het La Scala Theater in Milaan en daarna in vele opera’s een belangrijke rol speelde.
Het album bevat ook een popremake van ‘Carmen’, de beroemde klassieke opera van George Bizet.
Fiorenza interpreteert de aria uit de beroemde opera op een bijzondere wijze, want ze zingt die als een popzangeres.
In ‘Vincerai’, het laatste nummer van het album, brengt ze een ode aan het leven, zingt ze hoe een ieder kan winnen in het leven, in de liefde en in werk.
Fiorenza zelf heeft met deze pop- opera haar richting gevonden, ze is er uitstekend in geslaagd de perfecte balans te creëren tussen pop en klassiek.